Bu sabah erkenden uyandım her zamanki gibi. Gözlerimi açtım ve uyumaya devam etme isteğimi engelleme çabasıyla yataktan kalkmaya zorladım kendimi.
Bir şey yapmama ve öylece akşama kadar yataktan çıkmama isteğini görmezden gelmek zorunda olmanın verdiği güçle!
Hiç içki içmediğim için asla bilemeyeceğim bir duygu olsa da kendini akşamdan kalma hissetmek böyle bir şey olsa gerek diye düşündüm. Lavaboya giderek ellerimi ve yüzümü yıkadıktan sonra hızlı bir hazırlanma temposuna girdim.
Günün rutini: dişlerini fırçalamak, kıyafetlerini giyinmek, kahvaltı hazırlayıp ev ahalisini kahvaltıya çağırmak, birlikte kahvaltı ederek masayı hızlıca toparlayıp evden son sürat çıkmak.
Her sabah aynı şeyleri tekrarlamak durup düşünmeksizin. Otomatikleşmiş ne de olsa bu rutin artık. Sormak gerekir mi neden hep aynı şeyleri yapıyorum diye!
Bugün farklı başlasam güne diyebilir miyim acaba? Bir farklılık getirebilir miyim o günkü başlangıcıma? Nereye savruluyorum?
Sormalı mıyım bu soruyu kendime acaba? Neden sorayım ki! Memnun değil miyim hayatımdan? Memnun olmak ne demek? Sorgulamalı mıyım?
Nasıl bileceğim memnun olup olmadığımı şayet sorgulamazsam. İyi de kendini dönüp sorgulamak öyle kolay iş değil ki. Ya memnun olmadığım sonucuna varırsam.
Ne yaparım o zaman? Kendimi ve hayatımı değiştirmek için yeterli güce ve enerjiye sahip miyim? Yoksa memnuniyetsizliğimin farkına varmam beni daha da mutsuz edip karamsarlığa sürükler mi?
İyi de ben zaten şu anda sorgulamaya başlamadım mı? Neden korkuyorum ki! İşte ne güzel kendi kendime konuşuyorum. Biraz daha derin mevzuları kendimle konuşmaktan neden korkayım?
Ayrıca hem korkmak çözüm olacak mı? Eninde sonunda bu sorgulamayı yapmak zorunda kalmayacak mıyım? Ertelediğim her gün bana daha da fazla sorgulayacak konu getirmiyor mu?
Ne kadar erken sorgulamaya başlarsam o kadar iyi. Hayatı ötelemenin bana faydası değil zararı dokunması daha muhtemel değil mi?
Biraz o telden biraz bu telden hayata tutunmuşum. Dağınık yaşıyorum, net bir amacım yok. Bir amaca odaklanmak her zaman zor gelir bana. Yorulurum tek hedefe odaklanınca, kendimi tüketirim.
O yüzden daima birbirinden farklı birkaç konuya odaklanmayı tercih ediyorum. Doğru mu yapıyorum? Yoksa tek bir hedef yeter mi bir ömre? Öyle dağıtmamak mı lazım kendini?
Odaklan, çalış ve hedefine ulaş. Bana uygun bir tercih mi? Yoksa bu dağınık halim daha mı iyi benim için?
Kendimi yeterince tanıdığımı sanıyorum, ama gerçekten yeterli mi? Psikolojik çözümlemelere ihtiyacım var mı? Ne yaparsam kendimi daha iyi tanıyıp geliştirebilirim?
Soracak ne kadar çok soru var. Bak işte daha şimdiden bezginlik baş gösterdi. Bunları kim çözümleyip hayatında değişiklik için çaba sarf edecek?
Amaaaan, boşver işte. Yaşa gitsin! Öyle de böyle de biter bu ömür!!
Sesimi duyurmaya gözümü doyurmaya
Kalbimdeki eksiği bulup tamamlamaya
Beni yönlendirecek cesareti bulmaya
Azmettim her anımı onurlu yaşamaya
